असं असतं प्रेम

एका डॉक्टरांकडे एक ८० - ८५ वर्षांचे म्हातारे गृहस्थ आपल्या जखमेचे टाके काढून घ्यायला गेले . सकाळी ८ . ३० चा सुमार . ते डॉक्टरांना म्हणाले , थोडं लवकर होईल का काम ?

मला ९ वाजता एकीकडे जायचंय . डॉक्टरांसमोर त्या क्षणी काहीच काम नव्हतं .

त्यांनी जखम तपासली , सामानाची जमवाजमव केली आणि टाके काढायची तयारी केली . दरम्यान , ते त्या गृहस्थाशी गप्पा मारत होते .

"" आजोबा , ९ वाजता दुसऱ्या डॉक्टरांची अपॉइंटमेंट आहे का ?''

"" नाही ! मला ९ वाजता माझ्या बायकोबरोबर नाश्ता करायला दुसऱ्या हॉस्पिटलमध्ये जायचंय .''

"" हॉस्पिटलमध्ये ? आजारी आहेत का त्या ?'' "" हो ! गेली पाच वर्षे हॉस्पिटलमध्येच आहे ती .'' "" अच्छा ! आणि तुम्ही वेळेवर गेला नाहीत , तर वाट पाहतील ना त्या ? काळजीही करतील ...?'' "" नाही डॉक्टर .

तिला " अल्झायमर्स ' झालाय . ती गेली पाच वर्षे कोणालाच ओळखत नाही .'' आजोबा शांतपणे म्हणाले . डॉक्टर चकित होऊन म्हणाले , "" आणि तरीही तुम्ही रोज त्यांच्याबरोबर नाश्ता करायला इतक् ‍ या वेळेवर आणि धडपडून जाता ? त्या तुम्हाला ओळखतही नसताना ? ''

त्यावर पुनः तितक् ‍ याच शांतपणे म्हातारे गृहस्थ म्हणाले , "" डॉक्टर ती मला ओळखत नसली , तरी मी तिला गेली कित्येक वर्षे ओळखतो . माझी बायको आहे ती , आणि माझं जिवापाड प्रेम आहे तिच्यावर .''

ऐकता ऐकता डॉक्टरांच्या अंगावर रोमांच उभे राहिले . गळा दाटून आला . त्यांच्या मनात आलं , "" हे खरं प्रेम ; प्रमे म्हणजे काही नुसतं घेणं नव्हे , तर त्याबरोबर कितीतरी देणं , निरपेक्षपणे स्वतःकडचा आनंद लुटवणं , उधळणं - त्या गृहस्थांसारखं .''

अचानक इंटरनेटवरून आलेल्या अनेक संदेशांमधला एक संदेश डॉक्टरांना आठवला -

"" चांगल्या लोकांच्या वाट्याला नेहेमीच सगळं सर्वोत्तम येतं असं नाही - पण जे वाट्याला येतं त्यातलं सर्वोत्तम शोधून ते आयुष्य साजरं करतात .'' यालाच आयुष्य म्हणायचं . आपल्या माणसाला आहे तसं स्वीकारणं आणि आपल्या दोन्ही हातांनी , आपल्या सर्वस्वाने त्याच्यावर प्रेमाचा वर्षाव करणं ... खरंच मिळेल असं प्रेम आपल्याला अन् ‌ जमेल का असं प्रेम करणं आपल्याला ?..