प्रेयसी

कधी विचारही केला नव्हता की असे काही घडेल,

सर्वकाही विसरून, मी तिच्यावर प्रेम करेन…,

तो काळच तसा होता, ती वेळच तशी होती,

ह प्रसंग आहे तेव्हाचा, जेव्हा ‘ती’ माझी नव्हती…,

ध्येय नव्हते जीवनाला, कुठला ध्यासही नव्हता,

नव्हती चिंता उद्याची, स्वतःवर विश्वासही नव्हता…,

अशातच जेव्हा मी पहिलंदा तिला पाहिले,

विद्युत् वेगाने माझे काळीज धडधड्ले…,

तिचं लाजन, तिचं हासन, आणि बोलके डोळे,

काळजाच्या कप्प्यात साठवले सगळे..,

मग तिची आठवण होताच मला पड़े भ्रांत,

बोलायचे म्हटले तर, तिचा स्वाभाव शांत…,

काय कराव तेच कळत नव्हते,

कसही करून तिचे मन जिंकायचे होते…,

हिम्मत करून शेवटी तिला प्रेमपत्र लिहिले,

विचार करण्यास मुदत म्हणुन काही दिवस दिले…,

महिना होउन सुद्धा तिचा होकर नाही आला,

होकाराच्या प्रतिक्षेत माझा जिव व्याकुळ झाला…,

समजुन चुकले मी, हा नक्कीच तिचा नकार आहे,

तिला विसरने हाच एकमात्र उपाय आहे…,

शेवटी करायला नको ते धाडस मी केले,

होकर आहे की नकार थेट तिलाच विचारले…,

मग माझे पत्र दाखवत ती म्हणाली, हे काय आहे..?,

‘तुझ्या एव्हडेच माझे तुझ्यावर्ती प्रेम आहे…,

एकून तिचे उत्तर, ‘मन’ बेभान होउन नाचले,

अतिआनंदाने डोळ्यात पानी साचले…,

ध्येय मिळाले जीवनाला, ध्यासही गावला,

माझ्यावरचा विश्वास मी तिच्या डोळ्यात पहिला…,

आता दीवसही माझा तिच्या नावाने उगतो,

स्वप्नातला चंद्रही तिच्यासाठी झुरतो…,

रक्तासारखी माझ्यात ती सामावली सर्वांगी,

साधी, भोळी, अल्लड माझी प्रेयसी ……,